Okładka - Jest taka sprawa... - Sprawy i zlewy - Tu byłem... - Podgląd - Podsłuch
Wizja lokalna - Zasady współpracy - Archiwum - Sprawcy

To powinna być czwarta płyta PJ Harvey. Ta, której Polly Jean nie nagrała zaraz po "To Bring You My Love", i na którą pewnie i tak nie starczyłoby jej odwagi. Lubieżny elektro punk w wykonaniu eks-bibliotekarki, która swój najnowszy album z rozbrajającą niepoprawnością rozpoczyna od dwuznacznego wezwania do obalenia prezydenta Busha .

Peaches nie odstawia ściemy, nie bawi się w różowe erotyzmy, nie zasłania słodkim świergoleniem. Bierze sobie kolesi, kiedy ma na to ochotę, rozrywa im rozporki, zmusza do wspólnych zabaw na jej oczach i dla jej przyjemności. Nie ma tu na szczęście sztucznych łatek, żadnych sztywnych światopoglądów skrojonych pod meinstrimową publiczkę. Peaches nie deklaruje wyznawania krwawego feminizmu, ani nie obwołuje się zbawicielką lesbijek; i chwała jej za to i maksymalny respekt. W najczystszy i najszczerszy sposób obnaża swoje wyuzdanie i robi to z niewinnym przymrużeniem oka, zupełnie jakby przyznawała się do tego, że lubi zapach stokrotek. Przy jej płycie "Erotica" Madonny to niewinne zabawy przedszkolaków w krzakach za piaskownicą. Ta ostatnia (cytowana przelotnie w jednym z utworów) musi jej zresztą tego bardzo zazdrościć.
Oczywiście wszystko to nie miałoby najmniejszego znaczenia, gdyby "Impeach My Bush" nie było po prostu kawałkiem doskonale zagranej muzyki . Peaches zadaje kłam syndromowi trzeciej płyty bez najmniejszego trudu ślizgając się przez różnorodność muzycznych gatunków, od rozerotyzowanego hip-hopu w stylu Missy Elliott , po odrażająco kiczowaty rokendrol rodem ze starych płyt The Pretenders . Mimo tych zaskakujących kontrastów całość jest całością wręcz homogeniczną, a łatwość, z jaką słucha się kolejnych piosenek poważnie niepokoi.
Trzymam kciuki za kultowość tej płyty, bo obfitość zawartych na niej motywów i pomysłów spokojnie można było rozrzucić na kilka, jakościowo bardziej rozmytych projektów. Fakt, że Peaches tego nie zrobiła, skondensowanie przekazu, dzikość i dosadność wizji, która uderza słuchacza raz po raz pięścią aż do boleśnie rozkwaszonego nosa, ustawia "Impeach My Bush" kilka kilometrów z przodu całego, tak obecnie popularnego, elektro-popowego peletonu. Po wysłuchaniu "Impeach My Bush" schować się mogą wszyscy. A najbardziej i z największym wstydem może schować się Alison. Tak, ta sama, na którą jeszcze nie tak dawno, z bałwochwalczym szacunkiem wołaliśmy Goldfrapp.

Autor publikuje również na stronie internetowej
http://bartosz-po-prostu.blog.pl