Okładka - Jest taka sprawa... - Sprawy i zlewy - Tu byłem... - Podgląd - Podsłuch
Wizja lokalna - Zasady współpracy - Archiwum - Sprawcy

Gdy zaczął się "Smak życia" byłem zdruzgotany. Wyglądało na to, że wydałem 20 złotych na tępą agitkę europejską. Tematem Unii jestem delikatnie mówiąc zmęczony, mam już alergię na te wszystkie bzdury o zjednoczonej Europie. To zdruzgotanie było podsycane przez bite dwie godziny. Tak było na przykład w momencie, gdy Murzyn z Gambii opowiadał o tym, że czuje się europejczykiem. Koszmar! To było na poziomie Breżniewa mówiącego o narodzie radzieckim. Nie wiem, jak można być tak bardzo przekonanym o tym, że widzowie to tępa masa bez mózgów. "Smak życia" to propaganda na najgorszym poziomie, przypominająca peerelowskich piewców socjalizmu, absurdalna polityczna poprawność. Uczciwie muszę jednak przyznać, że Cédric Klapisch - reżyser i autor scenariusza - potrafi żartować z unijnej biurokracji. I gdy to robi, są to najzabawniejsze momenty filmu. Reszta to jakieś nieporozumienie. Nachalne przesłanie filmu zaciążyło na jego odbiorze.

Jest to opowiastka o grupce studentów wynajmujących w Barcelonie wspólne mieszkanie. Każdy jest z innego kraju - z Anglii, Włoch, Danii, Niemiec, Francji, no i z Hiszpanii. Żarty kręcą się wokół tematyki łóżkowo-rozporkowej. A to główny bohater ze zdumieniem odkrywa, że jedna z lokatorek jest lesbijką (znowu polityczna poprawnosć!), a to inna lokatorka jest w łóżku z jakimś gościem, w momencie gdy do drzwi dzwoni jej chłopak, to znów widzimy rzygającego na ulicy pijanego Anglika. No cóż... To mniej więcej ten poziom. Humor lotów "Słonecznego patrolu", albo "90210". Filmu nie ratuje nazwisko Audrey Tautou na afiszu. Z plakatu można wnioskować, że gra ona główną rolę. Tymczasem pojawia się na ekranie chyba jedynie przez 5 minut. Najpewniej chodziło o ściągnięcie do kin miłośników "Amelii". Przypuszczam, że są oni zbyt wrażliwi, by chcieć patrzeć na te nudy.