Okładka - Jest taka sprawa... - Sprawy i zlewy - Tu byłem... - Podgląd - Podsłuch
Wizja lokalna - Zasady współpracy - Archiwum - Sprawcy

Spaceruję sobie po mieście, przyglądam się ludziom i różne myśli przychodzą mi do głowy. Ostatnio szczególnie jedna natrętna myśl nie daje mi spokoju. Doszedłem do wniosku, że życie społeczne ludzi na dobrą sprawę niewiele się różni od życia społecznego zwierząt. Socjologowie zaraz pewnie się obruszą. "Jak to? Przecież zasadniczą różnicą między życiem społecznym zwierząt a ludzi jest to, że społeczeństwo ludzkie tworzy normy zachowania wynikające nie z instynktów i popędów, ale z nakazów i zakazów"! Akurat!

Otóż nic właśnie, jak mawiał Jerzy Dobrowolski w skeczach Marii Czubaszek. Podam wam najprostszy przykład. Wyobraźcie sobie chodnik, który okrąża spory trawnik. Wytyczono go po to, by przechodnie nie zadeptali zasianej trawy. Żeby powstał w ten sposób sympatyczny skwerek. Czy przechodnie będą spacerować tym chodnikiem? Ależ skąd! Wydepczą nową ścieżkę, bo tak jest łatwiej i bliżej. Po prostu - na skróty.
Taki obrazek nieodparcie kojarzy mi się ze stadem krów, które zmierza do wodopoju. I krowami i ludźmi w tym przypadku kieruje instynkt, a nie nakazy i zakazy. Mimo że czasem widuje się tu i ówdzie tabliczki z napisem "Nie deptać trawników".

Równie często zdarza mi się oglądać różnych dżentelmenów (prawie nigdy - kobiety) obsikujących drzewa w parku, albo klatki schodowe. Fizjologia zwyciężyła? Czy może instynktowna potrzeba zostawienia po sobie śladu? To ostatnie z pewnością dotyczy młodziaków ze sprayami. Ich kolorowe bazgroły na murach zdają się ostrzegać: "Uważaj, to mój teren, moja ściana".
Nie mam już zatem żadnych wątpliwości, panie i panowie. Człowiek nie tylko pochodzi od zwierzęcia, człowiek po prostu jest zwierzęciem. Nie ma się co obrażać. To nie obelga, to stwierdzenie faktu. Choć miło się uważać za istotę stojącą ponad wszelkim stworzeniem. Cóż, ja na wszelki wypadek co dzień rano sprawdzam, czy już rośnie mi ogon...