Okładka - Jest taka sprawa... - Sprawy i zlewy - Tu byłem... - Podgląd - Podsłuch
Wizja lokalna - Zasady współpracy - Archiwum - Sprawcy

 



PRZYSŁUGA

Paweł F. Weiden



 


Znajomi prosili mnie, żeby im polecić dobrego adwokata. Nie wypytując ich dokładnie, co mają na myśli mówiąc "dobry adwokat", domyśliłem się, że chodzi im o tak fantastyczny u adwokata zestaw cech jak: uczciwość, mądrość, skuteczność i niskie ceny...

Twierdzili, że pojechali na Młyńską, ale nie mogli się zdecydować kogo wybrać, nie znając tam nikogo. Ulica Młyńska w Poznaniu to ulica, gdzie jest sąd, prokuratura i areszt śledczy. Z tego powodu wzdłuż tej ulicy znajduje się mnóstwo kancelarii adwokackich i notarialnych, a nawet mieszka moja teściowa . Skoro jesteśmy przy teściowej - kojarzę ją zawsze z ulicą Młyńską, a ulicę kojarzę natychmiast z teściową. Już to samo w sobie jest uciążliwe, ale mam dodatkowy problem: czy teściową zaliczyć do kategorii "sąd", "prokuratura", czy "areszt śledczy". Ostatecznie dla uproszczenia przyjmuję, biorąc pod uwagę moje stosunki z teściową, że chodzi o ogólnie rozumiany wymiar sprawiedliwości.
Wracając do zapotrzebowania na adwokata, pocieszyłem znajomych, że znam kogoś w gatunku, o jaki im chodzi. Spotkanie z nim, dla uzgodnienia czy podejmie się sprawę poprowadzić, nie bylo zbyt absorbujące, ponieważ pan mecenas - w skrócie Jurek, mieszka w mojej klatce, dwa piętra niżej. Wyjaśniam, że mówię o klatce schodowej na wypadek, gdyby ktoś zaczął podejrzewać, że aktualnie mam bliski kontakt z placówką penitencjarną III Rzeczypospolitej. Te dwa piętra różnicy pomiędzy poziomem jego mieszkania a moim zazwyczaj przebywam w kilkanaście sekund. Do tego, że z zadyszką, nie przyznam się oczywiście żadnej młodej kobiecie.
Zacząłem uzgadniać z mecenasem sprawę, ale ponieważ jest prosta i nie zabiera zbyt wiele czasu, to powstał problem. Od razu zastrzegam, że nie robię problemu z byle czego. Szkopuł w tym, że nie wypada dobremu znajomemu składać krótkich wizyt. Jeżeli wizyta taka przeciąga się poza czas 10 minut, to każdy przyzwoity człowiek - nawet adwokat - poczęstuje gościa czym chata bogata, unikając w ten sposób podejrzeń, że polskie tradycje narodowe ma za nic. Tak uważał też mecenas Jureczek, który dzięki swojemu sprytowi i dzięki niebywałemu szczęściu do dziś jest kawalerem. Poczęstunek, który przygotował, charakteryzował się wspaniałą kawalerską prostotą i ograniczeniem czasu podania do niezbednego minimum. Składał się z dużej butelki Johnny Walkera (black label) jako głównego napitku, solonych orzeszków i solonych paluszków jako jadła, oraz kostek lodu jako modyfikatora i uzdatniacza napitku. Na wszelki wypadek, przewidując, że sąsiedzka rozmowa może się przeciągnąć, z niejaką dumą zademonstrował mi zawartość lodówki, wskazujac na obecność w tym dość ponuro pustym wnętrzu butelek, wsród których najbardziej imponująco przedstawiał się napitek o nazwie White siwy horse. Gdybym chciał czymś popić, mogłem sobie wybrać jeszcze jedną z kilku butelek piwa dobrej polskiej marki.
Rozmowa potoczyła się dzięki gościnności gospodarza wartko, z upływem czasu nabierając wręcz rumieńców. Nie była to rozmowa o interesującym skądinąd fragmencie całokształtu słynnej Maryni, bo poruszane były tematy dużej wagi. Temat polityki zagranicznej krajów Europy Wschodniej, który pojawił się na wstępie - tuż po pierwszych toastach - przedyskutowaliśmy dość pobieżnie. O problemach finansowych NASA i dużej użyteczności rosyjskiego kosmodromu Bajkonur dyskutowaliśmy już w szczegółach i z ogromnym ożywieniem. Korzystając stale z zasobów lodówki pana mecenasa dyskusję zakończyliśmy na uznaniu całkowitej zbieżności naszych poglądów na wszystkie omawiane tematy, z tematem urody i możliwych do przewidzenia walorów jakie z pewnością posiada sąsiadka z 4 pietra włącznie. Powędrowałem do domu, dziekując gospodarzowi za gośinę i poczęstunek.
Tym razem droga między piętrami dłużyła mi się niezmiernie. Odtwarzając, nie bez trudności, przebieg wydarzeń oceniam, że trwała 5 do10 minut. Jakoś tak dopiero przed drzwiami mieszkania zorientowałem się, że towarzyszy mi pan mecenas, który włożył ogromny wysiłek, kultywując tradycje narodowe, żeby zadbać o bezpieczne dotarcie gościa do domu. Krok to był z jego strony pełen poświęcenia, ponieważ według jego dzisiejszych relacji, w drodze powrotnej, zanim ostatecznie dotarł do swojego mieszkania, zapukał przez pomyłkę do sąsiadów. Ostatecznie trafił jednak do siebie. Poczuł się nieco zaniepokojony, że jego długotrwałe dzwonienie do drzwi nie odnosi skutku i nikt nie otwiera. Na szczęście przypomniał sobie w miarę szybko (tak twierdzi), że mieszka sam, więc nie ma kto drzwi otworzyć, a problem mogą rozwiązać klucze, które miał przy sobie.
Tak więc wszystko zakończylo się pomyślnie: załatwiłem prośbę znajomych i umówiłem ich z dobrym adwokatem, a koledze mecenasowi zapewniłem doborowe towarzystwo na jeden wieczór. Wprawdzie rankiem następnego dnia poznałem, co znaczy znaleźć się bez picia na pustyni. Nawet ból głowy był realistyczny. No, ale czego się nie robi dla dobrych znajomych...

 

Góra
 
Okładka



www.sprawa.pl
Wszelkie prawa zastrzeżone