Okładka - Jest taka sprawa... - Sprawy i zlewy - Tu byłem... - Podgląd - Podsłuch
Wizja lokalna - Zasady współpracy - Archiwum - Sprawcy

Pragnienie zdobycia szacunku bywa czasem tak silne, że niczym ciężka fizyczna praca odbiera wszystkie siły. Miota się człowiek, chwyta się brzytwy, próbuje brać za bary z otoczeniem. Czasem się udaje, czasem nie. To tak jak z pogodą - czasem świeci słońce, czasem pada deszcz.

Bohater "Pogody na życie", prezenter pogody w chicagowskiej telewizji, za wszelką cenę próbuje pokazać, że też zasługuje na szacunek - widzów, byłej żony, dzieci, ojca. Ale widzowie zadręczają go pytaniami o pogodę, albo obrzucają go na ulicy resztkami jedzenia. Była żona nie może zapomnieć kłótni sprzed rozwodu. Dzieci traktują go z obojętnością, a ojciec kompletnie nie rozumie.
Niejeden z nas miewa takie momenty w życiu, kiedy widząc jak wszystko się wali chciałby przystopować trochę galopujący bieg wydarzeń i poodkręcać co się da. Sęk w tym, że czasu nie można zatrzymać ani cofnąć. Nie pomoże nawet nadmiar dobrej woli. Ale dzięki wytrwałości i pracy nad samym sobą można wyprostować przynajmniej niektóre sprawy. Tak w każdym razie radzi Davidowi jego ojciec, znany pisarz i zdobywca nagrody Pulitzera.
"Pogoda na życie" to trochę taki "Dzień świra" po amerykańsku. Naturalnie realia są inne, bohater ma inny fach, ale jego zmagania z samym sobą i rzeczywistością jako żywo przypominają cierpienia Adasia Miauczyńskiego. David Spritz chciałby dobrze, ale mu nie wychodzi. Mimo to musi robić dobrą minę do złej gry - w końcu pracuje w telewizji, a przecież prognoza pogody to jedna z najważniejszych wiadomości każdego dnia. Okazuje się jednak, że nawet telewizyjny przepowiadacz pogody nie potrafi przewidzieć aury w swoim własnym życiu. Czy będzie świecić mu nad głową słońce, czy raczej jakieś tornado zmiecie go z powierzchni ziemi. Ale czy można mieć kontrolę na pogodą? Ostatecznie i tak wszystkim rządzi przypadek - zdaje się mówić reżyser Gore Verbinski. Wiatr wieje tam gdzie chce i nic się na to nie poradzi.
Zdolnego, ale nieszczęśliwego Davida gra Nicolas Cage, i szczerze mówiąc trudno byłoby mi wyobrazić sobie innego aktora w tej roli. Cage doskonale oddaje frustrację miotającego się faceta, a przy tym naprawdę fantastycznie wypada jako prezenter pogody. Michael Caine jako jego ojciec jest w każdym calu poważnym (i poważanym), dystyngowanym starszym panem. W tle mamy wielkie miasta - Chicago i Nowy Jork. Oba przytłaczające i chłodne, nie tylko z powodu śnieżnej zimy.
Komedia, dramat i tragedia - "Pogoda na życie" ma elementy każdego z tych gatunków. Właśnie takie jest życie - raz do śmiechu, raz do płaczu. Cieżko ułożyć trafną przepowiednię, ale może właśnie dlatego życie jest tak fascynujące. Pomyślcie jak nudno by było, gdyby każdego dnia była taka sama pogoda.